"Burza"

Dziś chciałabym przedstawić Wam mój pogląd na to piękne i za razem niebezpieczne zjawisko natury, czyli burzę. 

"Burza"

Nastała ciemność, ludzie fantazjowali że to koniec świata, deszcz wymywał ziemię, błyskawice chwilowo zbielały czerń nieba. Patrzyłam przez okno pogrążona w jedną i nie wytłumaczalną myśl, to  jest fantastyczne. To niebo o nienaturalnym kolorze, te niewidoczne chmury, pioruny tańczące jak im energia zagra, grzmoty, które raz po raz doganiały tańczącym i głośnym tupotem błyskawice, wiatr który grał piosenkę do której tańcował żywioł, drzewa, które uginały się pod siłą przepięknej dla uszu muzyki. Kiedyś panicznie bałam się burzy, wprawiała we mnie bodźce obronne, uciekałam w kąt. Teraz dorosłam, zmieniłam się, burze są teraz przyjemnością dla moich oczu i uszu. Pokazują mi jak szybko coś się może zmienić, że w każdej chwili może zdarzyć się coś okropnego, lecz też wspaniałego. Krąży wiele opowiadań dla dzieci skąd się bierze burza, lecz ja pamiętam tylko jedno, chyba najbardziej wiarygodne dla takiego dziecka. W niebie jest pełno dorosłych aniołów, lecz małe, bezbronne zagubione duszyczki też tam trafiają. Gdy dwa aniołki wściekną się na siebie powstają pioruny, które wyrywają z aniołków złą energię, dlatego nazywamy je aniołami, pioruny nie pozwalają im na bycie złymi. Ta historia była ze mną przez całe moje dzieciństwo. Niestety zawsze zadawałam sobie pytanie, a deszcz? Kto go wytwarza? Też aniołki, a jeżeli tak, to co musiały robić? Teraz wiem że to tylko woda, która po wyparowaniu z ziemi postanowiła spaść ponownie, ale wcześniej nawet o czymś takim nie śniłam, wymyślałam tylko dziwne wytłumaczenia. Jednym chyba najśmieszniejszym było pojęcie o samotności piorunów, kropelki deszczu towarzyszyły piorunowi w jego szybkiej wyprawie. Już wtedy zdobyłam miano marzycielki.

Wasi rodzice też opowiadali wam bajki skąd bierze się burza? Jeżeli tak chętnie je przeczytam.

/Niezgodna Streferka